Życiowa poezja o rybce

By nie tracić czasu z rybką.
I sięgają po karpika
A ten bydlak im umyka,
Robi zwroty i uniki,
Piruety, fiki-miki,
W międzyczasie odda stolca...
Wszyscy mają już pierdolca!
...tak minęła im godzina,
Więc naradza się rodzina
Jakim podejść go sposobem:
– Może z wanny spuścić wodę?
– Albo wsypać kilo soli?
– Lepiej prądem! Bardziej boli!
– Zaraz damy mu nauczkę:
Przywalimy po łbie tłuczkiem
Lub wsadzimy grzałkę w skrzela
Przypiekając wnet skurwiela!
– Hmmm.... Ten karp to bestia chytra,
Nie uradzim bez pół litra.
Tak radzili bez umiaru
Aż zabrakło im towaru,
Więc na metę się kopsnęli,
By dokończyć, co zaczęli.
...noc minęła, słonko wstaje,
Matka budzi całą zgraję,
Tatko czując ucisk w kroczu
Idzie zrzucić balast moczu.
Już się wtoczył do kibelka,
Mętnym wzrokiem w wannę zerka,
Ujrzał karpia, zarechotał
I tekst taki wybełkotał:
– Ech, ty rybo! Miej coś z życia,
Wypij sobie, bo bez picia
Tylko szarość, nuda, smutki...
Skończył, wlał do wanny wódki,
Chwiejnym krokiem w pokój wkroczył.
...a karpiowi wyszły oczy
Z orbit, zaczął szybko dychać,
Skakać, kichać, głośno prychać
I odwrócił zgrabnym ruchem
Ciało swe do góry brzuchem.
Koniec z karpiem! Wniosek wkrótce:
Rybka pływa. Lecz nie w wódce!