Kobiety na arenach gladiatorów pojawiły się wtedy, gdy organizatorom walk zabrakło innych pomysłów na uatrakcyjnienie widowiska. Kiedy wszystkie inne metody zawiodły, zaangażowano kobiety, które miały stanowić zabawny przerywnik pomiędzy „prawdziwymi walkami”. Początkowo nikt nie traktował ich poważnie. Walczyły z karłami lub zwierzętami, a dopiero po jakimś czasie kobiety stanęły naprzeciw kobiet.

#2.

Chodziło przede wszystkim o widowisko w każdym tego słowa znaczeniu. Kobiety walczyły w takim samym stroju jak mężczyźni, a więc z odkrytą górną połową ciała. Był to dodatkowy element, który przykuwał uwagę męskiej widowni - podobnie jak lekka „spódniczka”, która podczas walki więcej odsłaniała, niż zakrywała. Niektórzy historycy twierdzą, że nie był to przejaw męskiego szowinizmu, tylko w takim stroju kobietom-gladiatorom było najwygodniej… ale kto kogo próbuje oszukać…

#3.

W starożytnym Rzymie funkcjonowały szkoły gladiatorów, jednak były dostępne wyłącznie dla mężczyzn. Kobiety nie miały do nich wstępu. Dlatego mogły brać jedynie prywatne lekcje u specjalnych nauczycieli. Wyjątek robiono tylko dla najmłodszych dziewcząt, którym pozwalano trenować w tzw. collegia iuvenum - towarzysko-sportowych organizacjach dla młodzieży.

#4.

Kariera gladiatora nie była nigdy wymarzoną karierą dla kobiety, ale wiele wybierało ją z własnej woli. Był to jeden z niewielu sposobów, by kobieta mogła się całkowicie usamodzielnić, uniezależnić od ojca czy męża. Za wygrane walki gladiatorów kobiety otrzymywały wynagrodzenie w wysokości wystarczającej do tego, by móc samodzielnie pokryć swoje wydatki.

#5.

Kobieta, która zdecydowała się na karierę gladiatora, musiała liczyć się z wiążącymi się z tym konsekwencjami - przede wszystkim społecznym ostracyzmem. Walcząc niemal nago, pokazując swoje ciało i wreszcie zarabiając nim ku uciesze gapiów, gladiatorka plasowała się na najniższym szczeblu drabiny społecznej, na równi z prostytutkami. Późniejsze małżeństwo nie wchodziło już w grę.

#6.

Walki gladiatorów obojga płci stanowiły duże przedsięwzięcie, na którym można też było solidnie zarobić. To w tamtych czasach powstały pierwsze figurki bohaterów - w odpowiednio pomniejszonej skali, przeznaczone do zabawy dla dzieci. Wykonane z gliny figurki sprzedawane były widzom walk na pamiątkę obejrzanego widowiska.

#7.

Zabawa w kobiety-gladiatorów skończyła się w 200 r. n.e. decyzją Septymiusza Sewera. Obejrzawszy igrzyska olimpijskie w Grecji, cesarz zdecydował - zresztą ku zaskoczeniu wszystkich - że żadna kobieta, która urodziła się wolna, nigdy już nie wystąpi w arenie. Septymiusz uważał, że zezwolenie na występy kobiet w walkach gladiatorów doprowadzi do ich zainteresowania sportem, to zaś do… rozpadu formy małżeństwa, przed czym chciał uchronić imperium.

Źródła: 1, 2, 3