Rzeczy, których nie widuje się na co dzień CXXX - Co robi 30 lat palenia papierosów w pomieszczeniu
W dzisiejszym odcinku m.in. pierwszy Afroamerykanin po przeszczepie twarzy, ostatnia wola pewnego 10-latka, co robi 30 lat palenia papierosów w pomieszczeniu, salto z wyjątkowo trudnej pozycji oraz jak wyglądają kopulujące pandy.
Dzisiaj zaprosimy was na spacer po Central Parku, przybliżymy wam postać Krwawego Barona oraz dowiecie się, co stało się w pewną feralną Czarną Niedzielę...
Przed pierwszym odcinkiem
Przyjaciół wyemitowanym w telewizji reżyser James Burroughs był przekonany, że serial będzie wielkim hitem. Wysłał więc jeszcze mało znanych wówczas aktorów do Las Vegas na wakacje. Tak wspomina tę sytuację:
Jedliśmy w Caesar's Palace w Spago. Byłem ja i cała szóstka. Powiedziałem im: „To wasza ostatnia szansa na anonimowość. Jak tylko serial pojawi się na antenie, nie będziecie w stanie nigdzie wyjść z domu bez kogoś, kto was będzie prosił o autograf i będzie chciał wam zrobić zdjęcie. [...] Chcecie zagrać w kasynie?". Żadne z nich nie miało jakichś wielkich pieniędzy przy sobie, więc wypisali mi czek na 200 dolarów, a ja dałem im gotówkę. I to wszystko. Wrócili, premiera serialu odbyła się i już nigdy nie byli anonimowi...
Roman von Ungern-Sternberg, często nazywany
baronem Ungernem, był antykomunistycznym generałem podczas rosyjskiej wojny domowej, a następnie niezależnym watażką, który walczył w Mongolii przeciwko Chinom. Ungern, reprezentujący bałtycką mniejszości niemiecką w Imperium Rosyjskim, był ultrakonserwatywnym monarchistą, który dążył do przywrócenia monarchii w Rosji po rewolucji rosyjskiej w 1917 roku oraz przywrócenia świetności imperium mongolskiego pod rządami Bogda Chana. Jego pociąg do buddyzmu oraz ekscentryczne, często brutalne traktowanie wrogów i własnych ludzi przyniosło mu przydomek „Szalony Baron” lub „Krwawy Baron”.
W lutym 1921 roku na czele Azjatyckiej Dywizji Kawalerii Ungern wypędził chińskie wojska z Mongolii i przywrócił monarchiczną władzę Bogda Chana. Podczas pięciomiesięcznej okupacji Mongolii Zewnętrznej Ungern zaprowadził porządek w stolicy Ikh Khüree (obecnie Ułan Bator), stosując zastraszanie oraz wielokrotnie brutalne akty przemocy wobec swoich przeciwników, zwłaszcza bolszewików.
W czerwcu 1921 roku udał się na wschodnią Syberię, aby wesprzeć antybolszewickie siły partyzanckie i odeprzeć wspólną inwazję rebeliantów Armii Czerwonej i Mongolii. Ta akcja ostatecznie doprowadziła do jego klęski. Schwytano go dwa miesiące później i wydano w niewolę oficerom Armii Czerwonej. Miesiąc później stanął przed sądem w Nowonikołajewsku oskarżony o „kontrrewolucję”. Po sześciogodzinnym pokazowym procesie został uznany winnym i stracony 15 września 1921 roku.
SMS Seudlitz to niemiecki krążownik linowy z okresu I wojny światowej. Oddany do służby w 1913 roku jako czwarta jednostka swojej klasy w Kaiserliche Marine, został nazwany na pamiątkę pruskiego generała kawalerii Friedricha Wilhelma von Seydlitza (1721–1773), uczestnika wojny siedmioletniej.
Podczas wojny uczestniczył w większości akcji na Morzu Północnym, w tym bitwach na Dogger Bank w 1915 i jutlandzkiej w 1916 roku, oraz akcjach przeciwko miastom wschodniego wybrzeża Anglii. W 1915 roku działał również przez pewien czas na Morzu Bałtyckim. Kilkakrotnie poważnie uszkodzony, dzięki mocnej i zrównoważonej konstrukcji nie uległ zniszczeniu i przetrwał do końca wojny.
W listopadzie 1918 roku, na mocy postanowień rozejmu w Compiègne, „Seydlitz” został wraz z większością okrętów Hochseeflotte internowany w Scapa Flow. 21 czerwca 1919 roku jego załoga dokonała samozatopienia dla uniknięcia przejęcia jednostki przez zwycięskich aliantów. Wrak został wydobyty i zezłomowany w latach 1928–1930.
Po południu 14 kwietnia 1935 roku mieszkańcy kilku stanów równinnych zostali zmuszeni do ukrycia się, gdy przez region przeszła burza piaskowa, znana później jako „czarna zamieć”. Połączenie suszy, erozji, gołej gleby i wiatrów spowodowało, że pył latał swobodnie i z dużą prędkością. Burza uderzyła najpierw w stan Oklahoma i kontynuowała „podróż” na południe.
Około godziny 16:00 burza zasłoniła słońce w Oklahomie, o 17:30 była nad Idaho. Następnego dnia o 7:20 pojawiła się nad Amarillo w stanie Teksas.
Efekty burz piaskowych, a zwłaszcza burzy w tzw. Czarną Niedzielę (ang. Black Sunday), pozbawiły życia wiele setek osób i spowodowały relokację setek tysięcy ludzi. Biedni imigranci z południowego zachodu Ameryki (znani jako „Okies” - choć tylko około 20 procent pochodziło z Oklahomy) zalali Kalifornię, przeciążając lokalną służbą zdrowia i powodując wielki wzrost bezrobocia.
Na tej fotografii sześcioletni Robert Douglas Spedden z Nowego Jorku bawi się swoim bączkiem, na co patrzy jego ojciec Frederic i inni pasażerowie. Chociaż chłopiec i jego ojciec przeżyli katastrofę, Robert zginął w wypadku samochodowym trzy lata temu.
Uważni fani filmu „Titanic” w reżyserii Jamesa Camerona mogą dostrzec tę scenę, kiedy Jack (Leonardo DiCaprio) przechadza się po pokładzie statku.
Pierwsze plany przekopania (a mówiąc dokładniej wykucia w skalistym podłożu) kanału w najwęższym miejscu Przesmyku Korynckiego sięgają około... 602 roku przed naszą erą.
Budowę kanału zaczęto ponownie rozważać po uzyskaniu niepodległości przez Grecję, pod wpływem innych wielkich kanałów powstających wtedy na świecie, dopiero w XIX wieku. Sprzyjała temu wizyta w Atenach w 1869 roku światowej sławy budowniczego kanałów Ferdinanda de Lessepsa, po której parlament grecki przegłosował budowę kanału.
W roku 1881 budowy podjęła się powołana w tym celu międzynarodowa spółka akcyjna, jednak nie podołała zadaniu i... zbankrutowała w 1889 roku. Problemy stwarzała mała spoistość gruntu, powodująca osunięcia i konieczność szalowania. Ostatecznie budowę ukończyła Kompania Grecka, należąca do Andreasa Sygrosa, greckiego polityka, bankiera, przemysłowca i społecznika.
Kanał otwarto w lipcu 1893 roku, w obecności króla Jerzego I i królowej Olgi, która przecięła wstęgę, lecz dla ruchu został oddany dopiero w styczniu 1894 roku.
W grudniu 1950 roku, gdy Chińska Ludowa Armia Ochotnicza i siły północnokoreańskie podeszły pod sam Seul, siły ONZ, w tym 5 Armia Lotnicza, rozpoczęły ewakuację miasta i ruszyły dalej na południe. W dniu 19 grudnia podpułkownik Blaisdell i sierżant sztabowy Strang zabrali osierocone dzieci do portu w Inczon w celu ewakuacji na pokładzie okrętu desantowego do przewozu czołgów marynarki wojennej na wyspę Jeju. Niestety, okręty nie był w stanie dotrzeć na miejsce.
Blaisdell następnie zwrócił się do pułkownika T.C. Rogersa, Dyrektora Operacyjnego 5 Armii Lotniczej, który zorganizował już następnego ranka transport samolotowy z bazy lotniczej Kimpo. Blaisdell zarekwirował kompanię ciężarówek piechoty morskiej, aby przetransportować dzieci i ich koreańskich opiekunów z sierocińców do Kimpo. Pomimo przybycia do bazy z ponad dwugodzinnym opóźnieniem, sieroty ewakuowano w bezpieczne miejsce na wyspie Jeju na pokładzie 16 samolotów C-54 Skymaster. Na Jeju powstał sierociniec prowadzony przez Whang On aż do końca wojny koreańskiej.
W poprzednim odcinku
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą