Przeniesione z PL

To satyra przeniesiona w obawie, że zniknie, a tak może kogoś tutaj rozśmieszy.

Zbawienie od złego.

Gdzieś w stepach szerokich, wśród chaszczy tymianku,
Grasował był rycerz ponury,
Niejedna dziewoja przez niego nie w wianku,
I rogi miał żonkoś niektóry.

Zasadzać się chcieli na tego niecnotę,
Lecz umknął im z każdej zasadzki,
I drogo sprzedali tę swoją głupotę,
Z żonami w tym czasie miał schadzki.

I lata mijały, a rycerz swawolił,
Aż nuda dopadła i jego,
Nie liczył już nawet, co niewiast zniewolił,
I rogów przyprawił do tego.

Już skronie zaczęła dopadać siwizna,
I zęby się ruszać w paszczęce,
Przywiędła, co nieco, już jego golizna,
Lumbago wracało w udręce.

Pomyślał, że trzeba mu krzywdy naprawić,
I kajać za czyny swe niecne,
Być może się uda choć duszę swą zbawić,
Gdy skruchy zarzewie obecne.

Szedł diabeł był drogą i zoczył rycerza,
Co ze łbem spuszczonym sam siedział,
"Potrzeba Ci ze mną jest widzę przymierza",
Pod boki się wsparłszy powiedział.

A rycerz mu na to: "Coś siarką woniejesz,
I chytrym chichotem się dławisz,
I czego się durny, gdym stary tak śmiejesz,
Odmłodzisz me ciało, duch zbawisz?"

" Z tym duchem jest różnie, lecz ciało da radę,
I można coś zrobić z tym flakiem,
Lecz taka przysługa posiada i wadę,
I trzeba zapłacić mi z hakiem"

"Mam złota od groma, szlachetne kamienie,
Nie straszna mi zatem jest cena,
A kusi niezmiernie młodości wspomnienie,
Więc jak twa w końcu wycena?"

"Toś stary, a głupi, jak nie wiesz, co żądam"
Rzekł diabeł z uśmiechem figlarnym,
"Za jednym po świecie się tylko rozglądam,
Nieważne, czy wielkim, czy marnym"

"Co prawda u Ciebie niewiele już tego,
Co chciałbym pozyskać i zabrać,
Gotowyś mi resztki darować kolego?
Sam nie wiesz, jak masz się z tym babrać"

" O duszę ci chodzi, Chcesz pustkę zostawić,
Przywrócić mi czasy swawoli,
No, chodź no tu bliżej, mam chęć się zabawić,
Dam słowo, że cię nie zaboli"

I błysnął buzdygan, czart leży i dyszy,
A wiarus za rogi tarmosi,
Chrupnęło, trzasnęło, bies z góry coś słyszy,
To anioł się śmieje i głosi:

"To hardo poczynasz i zawsześ był srogi,
A duszę zbawiłeś niechcący,
Raz w życiu nie dałeś, a wziąłeś Waść rogi,
I za tom Ci odpust dający!"

Jak rycerz skamieniał, to diabeł w te pędy,
A jucha się leje po czole,
Ze strachu wciąż wieje, jak mówią legendy,
Na ziemskim, tym naszym padole.

Myśl taka mnie naszła, ot tak, od niechcenia,
Że czasem nie wiedzieć dlaczego?
I rogi być mogą przyczynkiem zbawienia
Od złego, najlepiej, gdy Złego.

Diabeł tracąc rogi
wywołał wielką drakę,
lecz piekłu służy dalej.
Teraz jest tajniakiem.

Ma łatwiej kiedy może
grasować już bez czapki.
zwodzi łatwiej 'chętne'
pannice i mężatki.

Cóż z tego że czarcisko
ma teraz gładkie skronie ?
Zło (którym wabi panie)
czart ukrył był w ogonie.

Z rogami nie jak myślisz, szybciutko odrastały,
Taka Diabła natura i fizjonomia przecie,
Innym przysporzyć, wiecie, nie mogą wielkiej chwały,
Lecz Diabeł sobie dumnie obnosi je po świecie.

W ogonie, prawisz Bracie? Zapewne masz i rację,
Lecz jego spryt i siła tkwi w tym, czego pragniemy,
I wierz mi Druhu: wielu podpisze deklarację,
Sprawiając mocą swoją, że krzyk sumienia niemy.

Czy Diabłu jest potrzebna jakowaś konspiracja?
Wszak mamy go za skórą, czy chcemy, czy nie chcemy,
Niejedna wszak nas kusi, wabi imaginacja,
Jak czegoś bardzo chcemy i tak tego dopniemy.

A Czart nam już podsuwa coraz to inne opcje,
Zawsze grzech bardziej kusił, niż cnota, poświecenie,
Piekło gotowe wszystkim zapewnić nam adopcje,
Złemu zostaje tylko podszeptem nas nęcenie.